Aktualne gitary Maćka:
(kliknij na zdjęcie, żeby obejrzeć szczegóły)

	Martin Gibson J-45, rocznik 1945, "banner" logo
	Gibson Southern Jumbo, rocznik 1946
	Gibson L-00, rocznik 1934
	Gibson L-0, rocznik 1933
	Oahu, rocznik 1931, gitara hawajska / steel guitar

Moje poprzednie gitary

"Przepływ" instrumentów jest u mnie dość spory. Wynika to z prostej przyczyny: nie ma jednej jedynej, najlepszej pod każdym względem gitary. Martin i Gibson - dwie najstarsze, najbardziej renomowane firmy produkujące gitary akustyczne, to brzmieniowo dwa różne światy. Z kolei młodsze firmy, takie jak Taylor czy Santa Cruz, to znów zupełnie inna historia. Wszystkie te instrumenty są fascynujące na swój indywidualny sposób, mają coś, czego nie mają gitary "konkurencji".

Od kiedy w 1997 r. kupiłem pierwszego akustyka, przez moje ręce przeszło wiele wspaniałych gitar. Historia była zawsze taka sama. Najpierw totalne zauroczenie w sklepie: "Uaaa! Co za instrument! To chyba będzie gitara na całe życie!", gorączkowe organizowanie kasy i kupno wymarzonego wiosła. Po pewnym czasie w sklepie wpadał mi w ręce kolejny fascynujący instrument, który koniecznie trzeba było mieć.
Wiele z tych gitar z chęcią bym odzyskał, no ale cóż... nie można mieć wszystkiego. Zostały po nich zdjęcia, no i trochę doświadczeń, którymi chętnie się podzielę. A oto moje poprzednie gitary:

Martin OM-28 Perry Bechtel Limited Edition, 94 egzemplarze na calym swiecie, 1 egzemplarz w Polsce!

Od lat marzylem o Martinie OM-28 Vintage. W koncu udalo mi sie zdobyc cos jeszcze bardziej niezwyklego.
W roku 1929, w tzw. "zlotej erze" amerykanskiego lutnictwa, do Martina zglosil sie popularny w tamtych czasach bandzysta Perry Bechtel, który zlozyl zamówienie na gitare, o niespotykanych wtedy specyfikacjach. Gitara miala miec dluzsza menzure, nieco wezszy gryf osadzony w korpusie na 14. progu (ówczesny standard to 12 progów poza korpusem). Jako punkt wyjscia wzieto gitare z najwiekszym w latach dwudziestych korpusem - model 000. W efekcie tego zamówienia powstal model OM-28. Gitara produkowana byla jednak tylko do roku 1933, tak wiec egzemplarze z lat 1929-33 sa dzis niezwkle rzadkie i w Stanach osiagaja cene powyzej 20 tys. $, tak wiec, przez jakis czas bede musial zadowolic sie wspólczesna replika ;-).
Moja gitara to reedycja prototypu Martina OM-28 z roku 1929 poswiecona pamieci jego pomyslodawcy. Model OM-28 Perry Bechtel to juz dzis rarytas. Jak przystalo na Limited Edition seria ta obejmuje jedynie 94 egzemplarzy (wszystkie z roku 1993). Dla porównania: liczba wyprodukowanych egzemplarzy tak popularnego modelu 000-28 Eric Clapton Signature juz dawno przekroczyla 10 tys.

Gibson J-45
Doskonaly egzemplarz z roku 1990. Swietnie rozegrany instrument, czysta radosc dla ucha i oka. Dzieki tej gitarze nie zal mi, ze musialem sie rozstac z Gibsonem Southern Jumbo z 1949 roku. Instrumenty vintage to swietna lokata kapitalu - ich ceny rosna z roku na rok - nie moglem sie jednak przemóc, zeby z czyms takim grac po klubach.

National Style 0

Dlaczego zamienilem Duoliana z 1932 roku na wspólczesne Style 0? Bo National produkuje obecnie doskonale instrumenty, które brzmieniem nie odbiegaja od przedwojennych pierwowzorów, a co wiecej, przewyzszaja je precyzja wykonania. Gitara ta ma szeroki gryf pozwalajacy na swobodna gre technika fingerpicking i bottleneck. W przeciwienstwie do instrumentów przedwojennych gryf wyposazony jest w pret regulacyjny, dzieki czemu profil gryfu jest o wiele bardziej "przyjazny" dla reki, niz w starym Duolianie. Kiedy kupilem Duoliana, zachwycalem sie jego niewiarygodna glosnoscia. Coz, nie podejrzewalem, ze wspólczesne Style 0 bedzie jeszcze glosniejsze! Piekny, gleboki bas, swietny sustain, doskonala intonacja i zadnych klopotów z brzeczeniem, które jest czasem tak trudne do opanowania w instrumentach rezofonicznych. Martin OM-42

Moja gitara nr 1. Model OM Martina jest - nie tylko moim zdaniem - jednym z najbardziej uniwersalnych instrumentów, doskonale sprawdza się w każdej stylistyce. Ale jeśli chodzi o fingerpicking, to trudno już sobie wyobrazić lepszy instrument. To kolejny Martin OM, który przewija się przez moje ręce. Tym razem jest to seria 42 - druga w kolejności najwyższa półka u Martina. Wyżej jest już tylko seria 45, różniąca się jedynie "borderem" z macicy perłowej (abalone) na boczkach i płycie spodniej.

Martin 000-28VS

Klasyczna, pierwotna konstrukcja, która królowała w lutnictwie do roku 1929. Gryf osadzony na 12., a nie na 14. progu, przez to mostek cofnięty na płycie górnej i umieszczony bardziej centralnie na dolnym owalu, krótszy gryf i dłuższy korpus rezonansowy, a przez to inne brzmienie niż w modelach OM, chociaż pozostałe specyfikacje są takie same. Gitara brzmi ciemniej, głębiej, trochę cieplej od modeli OM. Szeroki gryf, bardziej przypominający gitary klasyczne, niż typowe "akustyki".

Martin D-21, rocznik 1968

Moja pierwsza gitara z palisandru brazylijskiego. Drewnu temu przypisuje się wyjątkowe właściwości brzmieniowe i przez lata było preferowanym przez lutników materiałem, z którego robiono boki, spód i częstko podstrunnice. Po II wojnie światowej Brazylia nałożyła embargo na ścinanie i eksport drzew palisandrowych i tym samym zasoby tego materiały zaczęły się kurczyć. Z tego względu w roku 1965 Martin wprowadził serię 35 z trzyczęściową płytą spodnią, aby móc wykorzystać do budowy gitar również węższe kawałki tego, coraz rzadszego gatunku drewna. W roku 1969 zapasy Martina wyczerpały się i całą produkcję modeli palisandrowych przestawiono na palisander indyjski.

Gibson Southern Jumbo, rocznik 1949

Mój poprzedni Gibson J-50 z 1956 r. podobał mi się tak bardzo, że... go sprzedałem. Nie, to nie ironia, ani żart. Po prostu postanowiłem pojść jeszcze klasę wyżej. Zdecydowałem się poszukać czegoś o takim samych charakterze brzmieniowym, ale w lepszym stanie i wyprodukowanego przed 1955 rokiem. W tym roku mianowicie Gibson wprowadził w gitarach akustycznych kilka zmian, z których najistotniejszą było wzmocnienie korpusu: wysokie i cienkie, a przede wszystkim rzeźbione, listwy wzmacniające płytę górną (scalloped bracing) zostały zamienione na listwy szersze, niskie i nierzeźbione (non scalloped bracing). Miało to uchronić płytę górną przed wybrzuszaniem, ale spowodowało też pewne ograniczenie dynamiki instrumentu i zmianę brznienia na bardziej "druciane", co nie znaczy oczywiście "złe", czego dowodem jest moja poprzednia gitara.
Wszystkie modele serii J: J-45, J-50 i Southerner Jumbo, mają taką samą konstrukcję i różnią się od siebie tylko wizualnie. Southerner Jumbo był ówcześnie najwyższym modelem tej serii. Od J-45/50 różni go siedmioktorne ożyłkowanie płyty górnej, ożyłkowanie podstrunnicy i znaczniki - równoległoboki zamiast punktów. Gitara jest w doskonałym stanie. O jej podeszłym wieku świdczą jedynie pajęczyna delikatnych pęknięć lakieru nitro (cecha charakterystyczna wszystkich Gibsonów vintage), powierzchowne obicia i zadrapania. No i dojrzałe przez lata brzmienie.

Dobro square neck

Instrument kojarzony głównie z bluegrassem i country. Oczywiście nikt nie zabrania grać na tym bluesa ;-) Szczególnie, gdy typowy dla bluegrassu strój (G-H-D-G-H-D) zastąpimy na przykład otwartym strojem D lub E. Prostokątny profil gryfu i struny 1,5 cm nad podstrunnicą (na całej długości gryfu): gra się na tym jak na gitarze hawajskiej, tzn. siedząc i trzymając instrument płasko na kolanach. Strun nie dociska się oczywiście do progów (pełnią jedynie funkcję znaczników), lecz gra się ciężką, metalową sztabką trzymaną w lewej ręce i pazurkami na palcach prawej ręki. Wszystko jasne?

National Duolian, rocznik 1932

To niesmowite uczucie posiadać oryginalny przedwojenny instrument! Nie jest to jednak egzemplarz dla kolekcjonerów: zepsute oryginalne klucze wymieniono na współczesne klucze Nationala, również lakier nie był oryginalny, do tego dość paskudny. Po krótkim zastanowieniu postanowiłem ten lakier usunąć i pozostawić nagą stal. Nie jest to więc egemplarz do muzealnej witryny, za to świetny instrument do grania! Gitara jest niewiarygodnie głośna! Brzmienie - gębokie i soczyste, żadnego "gdakania" w stylu banjo, jak w wielu tanich kopiach Nationala. Delta blues w pigułce!

Gibson ES-150, rocznik 1947

Gibson J-50, rocznik 1956

Niemal pięćdziesięcioletnia "lady" nie miała lekkiego życia. Każdy centymetr kawadratowy tego instrumentu nosi mniejszą lub większą bliznę. Ale w starych istrumentach wygląd jest często odwrotnie proporcjonalny do brzmienia. Gitara, choć brutalnie zjechana, brzmi rewelacyjnie! Jeżeli w opisach moich poprzednich wioseł używałem pojęcia "potężne brzmienie", to było to chyba trochę na wyrost. O ile o Martinie OM-28PB można powiedzieć, że brzmi głęboko, ale lekko i elegancko, to ten Gibson przywołuje na myśl walec drogowy. Bas, jak uderzenie w dzwon, wydatny środek i mięsista góra. Wygląda i gada bluesowo, jak żaden inny akustyk, który przewinął się przez moje ręce.

Martin OM-18 Vintage Series, rocznik 2000

Mały korpus i lekka konstrukcja gitary dają niezwykle wyrównane spektrum brzmieniowe. Basy są dźwięczne i klarowne, nie "huczą" tu jak w większości dreadnought'ów, a głębia brzmienia i głośność gitary są wprost zaskakujące w obliczu tak małego pudła. Ta głośność i ciepło brzmienia to zasługa mahoniu użytego do budowy boków i spodu. Martiny OM (szczególnie z serii Vintage) idealnie nadają się do fingerpickingu nie tylko z uwagi na brzmienie, ale również ze względu na komfort gry: szeroki gryf (44 mm) z dodatkowo zwiększonym rozstawem strun na mostku (61 mm!) - dla porównania w dreadnought'ach są to 42 i 49 mm.
www.mguitar.com/om-18v

	Martin D-42: prawdziwe arcydzieło sztuki lutniczej. Miałem już wiele naprawdę dobrych akustyków, ale ta gitara, to naprawdę coś szczególnego, i to zarówno pod względem wyglądu, jak brzmienia. Trudno nawet opisać jak brzmi. Koncertowy Stainway wśród gitar. www.mguitar.com/d-42
	Johnson JM-999 Tricone, replika przedwojennej gitary rezofonicznej National Tricone. Dalekowschodnia produkcja, ale mimo to bardzo przyzwoicie wykonany instrument. Jest to już moja trzecia gitara rezofoniczna firmy Johnson i każdy kolejny egzemplarz był znacznie lepszy od poprzedniego. Mosiężny przyzwoicie polutowany korpus, nikiel położony bez zarzutu, masywny gryf o profilu "V", precyzyjnie wykończone progi - czego chcieć więcej?
	Gibson J-45, naprawdę wspaniały instrument, produkowany i kupowany od ponad sześćdziesięciu lat! Klasyczna kombinacja świerku z mahoniem w korpusie z mahoniową szyjką. Krótka gibsonowska menzura sprawia, że gitara gra prawie "sama&quot. Basy brzmią tu dźwięcznie jak dzwon, a przy tym nie ma efektu "rozbujania" się basów przy grze techniką fingerpicking. Gitarka reprezentuje typowy gibsonowski dźwięk z dużą ilością środka, co nadaje jej nieco nosowe, lekko skompresowane brzmienie. Mój egzemplarz przypominał z wyglądu raczej model J-50: brak typowej dla J-45 przypalanki (dlaczego nazwano tę gitarę J-45, skoro model J-50 pojawił się w roku 1947 właśnie jako wersja J-45 w kolorze naturalnym?) Mimo, że byłem z tej gitary bardzo zadowolony, dałem sią namówić na odsprzedanie jej Maćkowi Maleńczukowi. Decyzję ułatwił fakt, że na horyzoncie pojawił się Martin OM-18 Vintage, na którego polowałem już od kilku lat. montana.gibson.com
	Gibson LG-0, rocznik 1966. Mała, wykonana w całości z mahoniu (litego ma się rozumieć) gitara. Typowy dla Gibsonów z lat sześćdziesiątych super wąski gryf. Jasne, ciepłe brzmienie.
	Continental Style O: replika gitary National Style O z lat trzydziestych, niemiecka ręczna robota, metalowy niklowany korpus, po prostu cudo! Kupiłem ją po dobrej cenie w niemieckim eBayu - na ślepo! Wymieniłem zużyty rezonator na kultowego w kręgach "slidowców rezofonicznych" Quartermana, przeszlifowałem progi, podkleiłem ożyłkowanie podstrunnicy, wstawiłem pickup firmy McIntyre i... sprzedałem. www.ami-gmbh.de/index2.htm
	Tacoma PM 20: gitarka z bardzo małym, korpusem i bardzo wysokimi bokami. Nawiązanie do legendarnego modelu Nick Lucas firmy Gibson. Gitara brzmi bardzo nowocześnie, jasno, klarownie, w kierunku Taylora. Szyjka i wysokość strun, podobnie jak u Taylora, blisko wymiarów gitar elektrycznych, czyli coś dla "elektryków". www.tacomaguitars.com
	Johnson JM-998: kolejny Johnson z Chin, tym razem jakość na zupełnie innym poziomie, niż za pierwszym razem! Blaszany, pięknie poniklowany korpus, szyjka mahoniowa osadzona stabilnie w korpusie, podstrunnica z drewna podobnego do palisandru (puero fero?), klucze Gotoh i głośne, charakterystyczne brzmienie. Polecam wszystkim, którzy koniecznie chcą mieć "blaszaka", a nie stać ich np. na dostępnego w Polsce Amistara. Takiego Johnsona można kupić u Niemców już od 400 Euro. Na zdjęciu gitara ma zamontowany przetwornik elektromagnetyczny Barcus Berry, który moim zdaniem się jednak nie sprawdza. Dysproporcja głośności nieowiniętych strun E1 i H2 w stosunku do reszty uniemożliwia właściwie sensowną eksploatację tego przetwornika.
	Gibson Hummingbird: wyprodukowany gdzieś na początku lat siedemdziesiątych. Lata siedemdziesiąte były najgorszym okresem w dziejach Gibsona (mówię tu o akustykach). Gitary akustyczne budowało się wtedy zupełnie inaczej: sztywna konstrukcja, masywne i ciężkie ożebrowanie płyty. Gitara mimo to mogła się podobać. Dziwi również ekstremalnie wąska szyjka, która w pierwszych pozycjach jest na dodatek bardzo cienka. Takiej szyjki nie widziałem nawet w gitarze elektrycznej. montana.gibson.com
	Martin OM-21: gitary Orchestra Model znane są z perfekcyjnie wyrównanego brzmienia: żaden zakres częstotliwości nie dominuje tu nad innym. Cecha ta w połączeniu z nieco szerszą szyjką sprawia, że modele OM są szczególnie lubiane przez gitarzystów grających fingerstyle. www.mguitar.com
	Gibson J-60: już trzeci Gibson w mojej historii, a kolejne są coraz bliżej mojego ideału bluesowego brzmienia. Trochę nietypowa gitara jak na Gibsona, z wyglądu przypomina raczej Martina, a i brzmienie, choć doskonałe, trudno określić jako typowe dla Gibsona. Model od kilku lat nie jest już produkowany, ale na stronie Gibsona można go jeszcze znaleźć w katalogu z roku 1998. montana.gibson.com
	Chaser, kopia Dobro: gitara rezofoniczna z drewnianym korpusem, brzmiąca jednak zupełnie inaczej niż podobne instrumenty opisane wyżej. A to za sprawą kompletnie innej budowy rezonatora i mostka. Rezonator umieszczony jest w korpusie odwrotnie, a drganie strun przenoszone jest za pomocą mostka o specjalnej konstrukcji zwanego spider bridge. Kupiona tanio do wypróbowania, sprzedana po wypróbowaniu oryginału firmy Dobro ;-)
	Regal: kolejne podejście do gitar rezofonicznych. Całkiem przyzwoity instrument z Korei, udana przypalanka, poprawne wykonanie, brzmienie kojarzące się od razu z tym rodzajem instrumentów. Korpus drewniany, przez to nieco cichsza od gitar rezofonicznych z metalowym korpusem i brzmienie cieplejsze. W tym przedziale cenowym godna polecenia.
	Martin J12-15. Dość młoda seria Martina. Można by rzec - reinkarnacja odchudzonej serii 17 z lat czterdziestych i pięćdziesiątych. Seria 15 to chyba najtańsza seria Martina, choć nie najniższa. Korpus i szyjka są mimo to z litego drewna, a niska cena możliwa była dzięki zastosowaniu mahoniu i całkowitej rezygnacji z ożyłkowania i wszelkich ozdób (obwódka rozety to tania kalkomania, ale nie ma to przecież żadnego wpływu na brzmienie czy komfort gry). Również płyta górna jest z mahoniu, co nie jest zjawiskiem częstym. Daje to też zupełnie inne brzmienie niż świerk czy cedr. W sumie za te pieniądze Martin made in USA w całości z litego drewna to rewelacja. www.mguitar.com
	Martin M-36 Anniversary: Martin to najczęściej kopiowana gitara świata, coś jak Fender Stratocaster w gitarach elektrycznych. To oni przed wojną wymyślili gitary akustyczne w tej formie, jaką znamy dziś. Zawsze chciałem mieć Martina i to niekoniecznie najniższy model, no i trafiło się! www.mguitar.com
	Johnson, symbolu nie pamiętam. Techniką slide grałem już wtedy od jakiegoś czasu, ale na akustykach. To moje drugie podejście do gitar rezofonicznych i totalny niewypał. Kupa chińskiego szmelcu, korpus blaszany, ale nie niklowany, tylko malowany na srebrno (chyba taką farbą, jak kiedyś do kaloryferów). Po tym, jak szyjka zaczęła kiwać się w korpusie, sprzedałem. Tragedia...
	Washburn J8 Wes Montgomery: akustyczna zelektryfikowana gitara jazzowa. W sam raz dla gitarzystów poruszających się w jazzie - jak ja - raczej po omacku. Drewniany mostek, oszlifowane struny, przetwornik przy gryfie i już mamy to, co większości z nas kojarzy się z klasycznym brzmieniem gitary jazzowej. www.washburn.com
	Gibson Dove: korpus zupełnie inny niż w J-200, przez to więcej środka, długa menzura, do gry akordowej wymarzona, ale i fingerpicking wbrew oczekiwaniom brzmiał bardzo dobrze. montana.gibson.com
	Gibson J-200, The King Of The Flattops! Santa Cruz nadwyrężyła jednak kasę zbyt mocno, na szczęście znalazł się ktoś, kto chciał ją mieć. Gibsona wziąłem jako część zapłaty. Wprawdzie nie jest to specjalnie gitara do bluesa, ani do fingerpickingu, ale chciałem mieć coś, co owiane jest już legendą. Długa menzura, wielki korpus, godzinę można było wsłuchiwać się w G dur w pierwszej pozycji. montana.gibson.com
	Santa Cruz F Custom: gitara lutnicza made in USA. Dla niej sprzedałem wszystkie posiadane instrumenty. Ile kosztowała nie powiem, bo się wstydzę, że upadłszy na głowę wydałem tyle kasy na jednego akustyka. Ale brzmienie było naprawdę wyjątkowe... www.santacruzguitar.com
	Taylor 610: tu powala wspomniane wyżej wykonanie; niesamowita precyzja i estetyka, szyjka jak w gitarze elektrycznej, wysokość strun też niewiele większa niż w gitarach elektrycznych, a takiego klonu falistego nigdy więcej już nie widziałem! www.taylorguitars.com
	Taylor 555: po tym, jak nasłuchałem się Leo Kottke, stwierdziłem, że nie mogę być szczęśliwy bez dwunastki Taylora. Problem z dwunastkami polega na tym, że dla większości gitarzystów nie jest to główny instrument i mając do dyspozycji niewielką kasę decydujemy sią na zakup czegoś tańszego, często kosztem jakości. Wtedy albo szyjka jest za gruba, albo struny za wysoko (jakby gra na dwunastce nie była trudna i bez tego), albo nie trzyma stroju, albo nie brzmi dość selektywnie (częsta "choroba" tanich dwunastek). Przejście na dwunastkę z takim Taylorem to pryszcz! Brzmieniowo może nie taki wykop jak w jumbo Guilda, ale szyjka o wiele wygodniejsza. www.taylorguitars.com
	Thompson T 1 Deluxe: kanadyjska gitara lutnicza. Taką perfekcję wykonania widziałem tylko u Taylora, z tym, że Thompson nie używa sterowanych komputerowo frezarek. Obwódka otworu rezonansowego i znaczniki na wierzchu podstrunnicy i jej brzegu z macicy perłowej, ożyłkowanie z klonu falistego - odlot!
	Moja pierwsza gitara rezofoniczna; drewniany korpus, rezonatorem z mostkiem biscuit, tania, dalekowschodnia produkcja, ale wystarczyło, żeby nabrać ochoty na granie slidem.
	Lakewood D-32: znów niemieccy lutnicy, tym razem Martin Seliger, ręczna robota, tylko lite drewno, jednak brzmienie i wygląd nie tak dobre, jak w obecnych Lakewoodach. www.lakewoodguitars.com
	Albert und Mueller S-1: moja pierwsza naprawdę "akustyczna gitara" niemieckich lutników Albert i Mueller; ręczna robota, tylko lite drewno, klon falisty, że palce lizać! www.albert-mueller.de
	O tego wszystko się zaczęło: Guild FCE. Gitara elektroakustyczna z cienkim pudłem i tak samo cienkim brzmieniem akustycznym, za to z systemem Fishmana, świetny instrument na scenę. www.guild.com